Tak jak mój poprzednik nie do końca przekonała mnie konwencja francuskiego "Le Necrophile" (2004). Utrzymana w stylu retro, neo-gotycka, nieco baśniowa. W żadnym wypadku nie jest to film utrzymany w stylu serii "Nekromantik", "Lucker the Necrophagus" (1986) czy "Aftermath" (1993). Film jest dziwaczny, acz dość subtelny i delikatny. Tytułowy nekrofil to dość intrygująca postać: blada facjata jak u Maxa 'Nosferatu' Schrecka, długi jęzor łapiący insekty w zatęchłym domostwie, ekscentryczne buty a la Edward Nożycoręki, olbrzymie genitalia czy długi płaszcz. Nekrofil oprócz okazjonalnego wykopywania żeńskich zwłok z grobów adoptuje jasnowłosą dziewczynkę. Aż dziw bierze, że taki dziwak może adoptować dziecko z którym nawiąże potem dość perwersyjną relację. I tak naprawdę jedyna kontrowersja związana z "Le Necrophile" to młodziutka Ilona Szabo na poły rozebrana, udająca martwe ciało i wyczekująca na nadejście tytułowego nekrofila. W finale mamy surrealistyczne zombies poruszające się niczym umarlaki z teledysku Michaela Jacksona "Thriller". Gore zero, w zamian baśniowość jak u Jenueta i Burtona, od razu zauważalna inspiracja kinem niemym oraz odrobina perwersji.