Coraz mocniej wierzę, że to jednak "The End of the Affair" jest najwybitniejszym soundtrackiem Nymana. W porównaniu do "The Piano", to ścieżka znacznie bardziej wyważona i dojrzała, szlachetniejsza. Mniej radosna i żywiołowa, posiadająca jednak przemyślane, doprowadzone do ideału brzmienie i bogatą lirykę (niesamowity utwór "Sarah Dies"). To właśnie na "The End of the Affair", Nyman ostatecznie doprowadził swój unikatowy styl do perfekcji. Nie pamiętam żeby później jakikolwiek inny soundtrack tego kompozytora zrobił na mnie aż tak ogromne wrażenie. Najczęściej wracam właśnie do "The End of the Affair". Inni z minimalistów wolą Glassa, a według mnie nie wytrzymuje porównania z Nymanem. Bo Glass jest zbyt wyrachowany, tymczasem Nyman ze swoją muzyką wnika od razu do twojego serca, tam gdzieś głęboko i trudno to nazwać słowami.